Elf arbeidsmarkt geboden van ABU

Afgelopen periode heb ik weer eens wat tijd besteed aan het volgen van de ABU (Algemene Bond Uitzendondernemingen). Met name de publicaties rondom de toekomst van flexwerk steken mij.  Neem bijvoorbeeld het persbericht ‘Inlener van uitzendkrachten werkt mee aan gezonde uitzendbranche’. Wat een verhaal. De zogenaamde elf voorstellen voor een gezonde arbeidsmarkt geven me aandrang tot weerlegging.

De nadruk wordt namelijk nogal gelegd op achterhaalde discussies en taken van een nieuw kabinet. Ook andere partijen zouden naar mijn inzien een grotere rol moeten spelen in de huidige arbeidsmarkt. Een beter HR beleid bij opdrachtgevers, verantwoordelijke aanpak van de werkzoekende op werkhervatting, stimulerende activiteiten van uitkeringsinstanties, intensievere benadering van werkgever en –nemer omtrent opleiding. Komen we weer terug op het ondernemerschap en eigen verantwoording, wat sterke punten van generaties X en Y zouden zijn. Nu is het moment om erop terug te vallen, en vooral… om dit te faciliteren vanuit het kabinet.

Gedwongen ondernemerschap is geen succes

Niet zo heel lang geleden was ik aanwezig op een netwerk borrel. U kent dat wel; je kletst met diverse mensen, introducties vinden her en der plaats. Dan raak je in gesprek met iemand waarvan je aanvoelt dat er inhoudelijk niet veel uit zal komen. Een zzp’er die eigenlijk met de verkeerde beweegredenen zelfstandige werd, namelijk ontslag bij zijn laatste baan. Van het opbouwen van een netwerk is het niet gekomen en ook op deze netwerkbijeenkomst zal diegene waarschijnlijk geen successen boeken. Waarom niet? Dat zal ik u vertellen.

Ontslagen 'bureauklevers' die in crisistijd door de mand vallen. Goudzoekers uit de goede economische tijden waarin het in de concurrentiestrijd minder op kwaliteit aankwam als vandaag de dag. Bekenden en overvloedige budgetten waren hun beste vrienden. Kansloze ondernemers. Helaas zijn er meer dan onze huidige maatschappij kan gebruiken. Tegenwoordig moet je iets niet een beetje kunnen, maar je vak dusdanig verstaan dat je toegevoegde waarde meer oplevert dan kost.

Het zit ‘m niet in contracten

In een artikel op ORnet over tijdelijke contracten las ik dat minister Kamp het mogelijk wil maken dat werknemers langer een tijdelijk contract krijgen. Vakbonden zien dit als een verslechtering voor werknemers, terwijl professor dr. Andries de Grip en dr. Frank Cörvers hun betoog met voordelen hebben opgemaakt. Verschillende meningen vanuit allerlei hoeken doemen op. Natuurlijk zitten aan alles voor- en nadelen. Hier gaan we wat betreft de flexmarkt wel een beetje de mist in. 

Een langer tijdelijk contract, prima. Mits dat voor een werknemer niet betekent het krijgen van meer tijdelijke contracten achtereen. Het moet hier naar mijn mening gaan om één contract met een langere tijdsduur in dienstverband bij de werkgever, met opbouw van pensioen en zonder de mogelijkheid van tussentijdse ontbinding. Minister Kamp doelt op contracten met een huidig wettelijk maximum van drie jaar die een maximale looptijd van tien jaar moeten krijgen. Wat dit met versoepeling van de flexmarkt te maken zou moeten hebben?