De 2e ronde, downsizen, daar gaan we weer!

Pavlov is terug in het land. We belanden weer bij de essentie van wendbaarheid, waarover ik al samen met Wessel-Jan eerder schreef. De economie lijkt te stagneren . Wat doet managend Nederland? Jawel, als gewoontedieren valt men direct terug op ‘downsizing’ en ‘cost cutting’. De angsthazen slaan weer toe. Gevaarlijk? Ik denk het wel. Niet alleen voor de economie en het consumentenvertrouwen, maar vooral voor de organisaties waarbij dit gebeurt. Men overziet de onzin van snijden zonder visie helaas niet.

Dat er problemen zijn in de economie is duidelijk. We hebben de tomeloze bezuinigingsdrang van de overheid. Daarnaast ondervinden we nog steeds sterke fluctuaties van vraag en aanbod in verschillende sectoren van onze economie. Dit leidt tot een, in mijn ogen, complexe situatie in de markt. Er zijn kansen, genoeg. Maar bedreigingen net zo. En als je vooruitgang wilt boeken komt het aan op het juist kunnen inschatten van de risico’s en de kansen. Ondernemers en leiders willen voorwaarts, investeren, waarde creëren. Ze willen succes behalen op de langere termijn. Helaas ligt de nadruk voor managers (en dat zijn er nou eenmaal meer) op overleven. Hun blik is daarom vooral gericht op de kosten.

Van target naar maximaal resultaat
Dus, nu het tij enigszins de verkeerde kant op lijkt te keren gaat management weer massaal in de Pavlov. Anders gezegd, men gaat in de automatische piloot over op ‘cost cutting’. Kun je binnen het bedrijf nu nóg in de kosten snijden, dan heb je als manager de vorige keer je werk niet helemaal goed gedaan. Had je niet tijdens de vorige klap al alles kunnen doen? Had je toen niet al beter moeten nadenken? Welnee. Zoals zo vaak zie ik in de praktijk weer hordes managers rennen om een ‘cost containment’ target te halen. Echter zie ik geen poging om het maximale te bereiken. Wil de baas een miljoen besparen, dan regelen we dat. En dan ook niet meer dan dat. Het had misschien ook vijf miljoen kunnen zijn, maar dat acht de gemiddelde manager niet relevant. Het target van de baas telt en niet het haalbare resultaat. Ik vind dat raar. U ook?

Als eigenaar van een kleine onderneming let ik natuurlijk met een schuin oog altijd op de kosten. Ik zal zeker af en toe checken of ik niet teveel betaal links en rechts. Toch levert aan het einde van de rit een declarabel uur van mezelf nog altijd meer op dan een uur besteden aan de postzegel goedkoper inkopen. Ik kies. En daar zit nou net de crux in managerial paradox. Managers kiezen te vaak niet en laten zich leiden door de managers daarboven, die vervolgens weer opdrachten krijgen van een hogere hand. Dat gaat dan door tot je bij de “übermanager” aankomt, de bestuurder.

Probleemherkenning door visie en kennis
Grote organisaties denken herhaaldelijk na over de verkeerde problemen. Gebrek aan visie op de markt, vaak ook aan kennis over de markt liggen hieraan ten grondslag. Zo worden waardevolle resources ingezet op onnodige facetten.

In de nieuwe wereld gaan daarom grote bedrijven - uiteindelijk - de strijd verliezen. Ze zijn niet wendbaar, grijpen niet op de juiste momenten op de juiste dingen in. Ik wil het niet hebben over ezels en stenen of zo. Maar hadden we dit lesje niet al gehad?