Elf arbeidsmarkt geboden van ABU

Afgelopen periode heb ik weer eens wat tijd besteed aan het volgen van de ABU (Algemene Bond Uitzendondernemingen). Met name de publicaties rondom de toekomst van flexwerk steken mij.  Neem bijvoorbeeld het persbericht ‘Inlener van uitzendkrachten werkt mee aan gezonde uitzendbranche’. Wat een verhaal. De zogenaamde elf voorstellen voor een gezonde arbeidsmarkt geven me aandrang tot weerlegging.

De nadruk wordt namelijk nogal gelegd op achterhaalde discussies en taken van een nieuw kabinet. Ook andere partijen zouden naar mijn inzien een grotere rol moeten spelen in de huidige arbeidsmarkt. Een beter HR beleid bij opdrachtgevers, verantwoordelijke aanpak van de werkzoekende op werkhervatting, stimulerende activiteiten van uitkeringsinstanties, intensievere benadering van werkgever en –nemer omtrent opleiding. Komen we weer terug op het ondernemerschap en eigen verantwoording, wat sterke punten van generaties X en Y zouden zijn. Nu is het moment om erop terug te vallen, en vooral… om dit te faciliteren vanuit het kabinet.

Ik heb me hieronder beperkt tot het citeren van de gelegde nadrukken in de elf punten, leest u de volledige versie gerust terug in de ABU nieuwsbrief. Wellicht dat u me verhelderende inzichten kunt geven in mijn commentaren?

1. Borg en benut de allocatieve rol die uitzendbureaus bij uitstek spelen.

Het borgen van de allocatieve rol is wel heel belangrijk. Heb je hier uitsluitend een uitzendbureau voor nodig? Brokers horen daar zeker ook bij als het over ZZP’ers gaat. Men heeft het hier over bescherming van de eigen markt en rol, maar toch mogen opdrachtgevers ook actiever worden. Een goed HR beleid en actieve samenwerking helpt beter om over de gehele linie tot een efficiënte allocatie te komen.

2. Een bekrachtiging en handhaving van de oorspronkelijke afspraken uit de Flexwet.

Als mindere flexvormen moeten verdwijnen, wat doen we dan met payrolling? Dat is net zo’n uitkleding van de flexwerker als een oproep- of nulurencontract, maar uitzendbureaus bieden dit voor de flexmarkt volop aan.

3. Pak malafiditeit keihard aan en investeer in publiek-private samenwerking. 

Bijna vanzelfsprekend. Er lopen inderdaad nogal wat duistere partijen rond in de markt. Echter, is dat een taak voor een publiek-private samenwerking onder een nieuw kabinet? Moet de fiscus hier niet gewoon haar werk doen? Zoals ze dat ook bij de schijn ZZP’er volop doet?

4. Zorg voor een meer activerende ww. Verbeter de toegang tot de sociale zekerheid voor flexkrachten.
   

Flexwerkers bouwen korter op, maar zitten veelal ook kortere periodes zonder werk. Aangepaste regels omtrent deze trend, begrijp ik. Maar als dit lonend moet zijn door het duurder worden van uitzendkrachten, omdat ze eerder/makkelijker een uitkering kunnen krijgen? Lijkt me niet goed voor de markt. Faciliteren we weer niet teveel? Wat bedoelen ze met een activerende ww? Ik begrijp het niet.

5. Meer opleidingsfaciliteiten afgestemd op de uitzendformule waarbij werknemers - vast en flexibel – intersectoraal van alle scholingsfondsen gebruik kunnen maken.

Ik vraag me dan af hoe het huidige percentage in de loonsom dat afgedragen wordt aan de scholingsfondsen nu gebruikt wordt? Zat er niet ergens in het ABU cao voor uitzendkrachten geen klein percentage opleidingen verstopt? En worden uitzendkrachten nou echt gestimuleerd om dit te gaan uitgeven?

6. Stimuleren van individueel pensioensparen bij pensioenfondsen, banken of verzekeraars en de zorg voor een goede fiscale regeling.

Pensioenen zijn al grotendeels individueel. Op de eerste pilaar (AOW) hoeft de tweede helft van generatie X waarschijnlijk al niet meer op te rekenen door de vergrijzing, de tweede pilaar (bedrijfspensioen) is ook volstrekt kansloos met de crisis zoals dat zich nu laat aanzien. Dus het komt aan op pilaar drie, uzelf. Niet echt een realistische stelling. Geef de uitzendkracht gewoon de mogelijkheid om zelf te kiezen.

7. Een blijvende investering in de publiek-private samenwerking met uwv en gemeenten. 

Natuurlijk nemen werkgevers kwetsbare groepen eerst op uitzendbasis aan. Is dit niet het idee achter de flexibele schil? Overigens, laatst ergens gelezen dat vooral jongeren in flexwerk zitten als het om uitzendbureaus gaat. Nieuwe markt misschien voor de uitzenders?

8. Subsidieregelingen en fiscale tegemoetkomingen die de instroom naar werk ondersteunen.

Laten we dat nou niet doen. Uitzendkrachten zijn een hele mooie manier om mensen uit te proberen. We zijn al genoeg afhankelijk van de subsidiekraan.

9. Zorg voor transparantie in de publieke bestanden van werkzoekenden.

Publieke bestanden, wat verstaat ABU hier dan onder? Het verplicht afgeven van je Facebook wachtwoord? Het lijkt me dat werkzoekende zelf zorgvuldig informatie behoren aan te leveren, niet aanleveren, niet solliciteren is korten op de uitkering, niet dat slappe gehannes van beter vindbaar maken, beter aanbieden is de norm. Tevens zie ik hier de essentie van een goed intake gesprek? Hebben ze daar niet al jarenlang al die winkels voor open gehouden?

10. Investeer in de dertig werkpleinen.

Deze werkpleinen zijn naar mijn mening geen succes, het zijn meer doorgeefluiken van vacatures en persoonlijk heb ik nogal wat goeie vacatures zien wegzinken... Ze zouden meer moeten investeren in het stimuleren van mensen. Weg met de armoedeval, geef mensen weer een kans. Laat ze zien dat ze die hébben!

Overigens, hoe zit dat met die 300.000 Polen, Tsjechen en andere mede Europeanen die hier wel werken? Investeer in werk lonend maken in plaats van in meer overhead.

11. Fiscaal gelijk speelveld (btw) op de arbeidsmarkt.

Van twee walletjes eten. Slimme fiscus. Eerst arbeid als product benaderen, vervolgens aan de andere kant als mensen die dan weer loonbelasting betalen. Zullen we het gewoon bij mensen houden? Er zit genoeg belasting op arbeid, weg met btw. Scheelt een hoop administratie en maakt de arbeidsmarkt weer een stukje aantrekkelijker. Dit is nou het eigenlijk enig sterke punt van de elf stellingen.