ZZP, de veredelde werknemer tussen wal en schip

Zelfstandige zonder personeel. Zelfstandig, maar ondernemer? Een al tijden voortdurende en irrelevante discussie tussen ‘echte’ ondernemers en ZZP’ers. Veredelde werknemers zouden het zijn. Het is niet zo omdat iemand zichzelf niet direct verkoopt maar via een broker gaat dat zo iemand geen ondernemer is. Het is aan de andere kant natuurlijk ook zo dat er nogal wat gelukzoekers onder de ZZP’ers zitten en ook nogal wat noodgedwongen ZZP’ers vanwege ontslag en dergelijke.

Wordt het risico niet een beetje onderschat? Oké geen pand, geen kapitaal aan inventaris, geen personeel. Maar de ‘one-man-show’ heeft bijna nooit vervanging. Regelmatig geen verzekering. Veel kunnen die paar honderd euro per maand niet opbrengen. Om nog maar niet te spreken over de horde aan voorwaarden (met dank aan de grote partijen en hun betaalcondities van soms meer dan 60 dagen) voordat je überhaupt een cent krijgt uitgekeerd. Niet werken is niet verdienen. Geen geld dus. En dat is geen risico, meneer en mevrouw de echte ondernemer? Met personeel draait de zaak nog wel eventjes door zonder jou.

De werknemer 3.0 (of misschien is het ondertussen wel 7.0) is ondernemend. Ondernemen is de trend, immers we zijn toch allemaal het betuttel een beetje zat. Allemaal een stuk verantwoordelijkheid dragen, risico. Resultaatafspraken. Niet gehaald? Jammer joh. Broodje pindakaas maar vaker op het menu deze maand. Dat motiveert de prestatie, accentueert expertises. Het kaf van het koren scheiden. Toch? Overal wordt binnen organisaties de flexibele schil aangehaald, geperfectioneerd, om de broekriem te kunnen aantrekken. Het eigen personeel laten we nog maar even lekker doormodderen en disfunctioneren ,want dat is teveel werk om daar wat aan te doen. Minder mensen nodig met al die efficiëntie. Zie de plaszak van de NS, een schitterend lean proces hoor, een trein zonder WC. Echt heel klantvriendelijk is het niet.

Maar even terug naar de inkrimping. Mooi, want straks zijn we met een stuk minder, dus voor naderende werkloosheid zijn we niet bang toch? We kunnen de pensioengrens verschuiven wat we willen, maar uiteindelijk gaan ze toch met pensioen. Nog niet sprekende over de groep die het gewoon niet red tot hun 67ste, voortijdig arbeidsongeschikt raakt. Maar gelukkig, de ZZP-markt is groeiende. Onze redding lijkt nabij.

Het zit wel slechts in een klein hoekje. Het gaat mis en de ZZP’er loopt in de valkuil ‘faillissement’ geheten. Onverzekerd, genegeerd door het zorgstelsel mag je gaan uitzoeken hoe je die boontjes dopt. Of in het andersom verhaal, waarbij je van alles wat je betaald hebt geen cent terug ziet. Heeft u enig idee hoe hard een ZZP’er geraakt wordt bij een faillissement? Probeer als kleine vis maar eens bij een curator van zo’n duur kantoor aan te komen met je incourante vordering. De overheid ontdoet zich zo maar mooi van WW en WIA uitkeringsgerechtigden met de toename van het aantal ZZP’ers. Fijn, want dan kan dat weer in het AOW-potje voor de babyboomers. Ze hebben toch nog niet genoeg te eten met hun enorme overwaarden op huizen.

We zullen meer met ZZP’ers moeten doen. Bij zowel overheid als Human Resources. Ze zijn onderdeel geworden van ons dagelijks bestaan. Allereerst moeten grote en kleine organisaties hun HR beleid er op aanpassen. Het wordt hoog tijd voor de afdeling inkoop om dit specifieke soort resources te gaan snappen.