Korte geschiedenis van mijzelf....

Ik ben al vele jaren actief in het bedrijfsleven, meestal niet veel langer dan een jaar of 3 op een bepaalde plek. Mijn carriere ben ik (letterlijk) begonnen als uitzendkracht bij de ABN. Heerlijk zo’n studentenbaan. En, zoals zovelen, ik bleef hangen bij mijn uitzendbaantje. Eerst als verkoper, later als verkoopleider. Wat ik leerde was hoe je met mensen moet omgaan, hoe verkopen werkt, wat het betekend om verantwoordelijk te zijn voor anderen. Heel leuk, heel leerzaam. ABN AMRO was (en is) een heel mooi bedrijf en ik heb er prima mijn eigen vaardigheden mogen uitontwikkelen.

Na een paar jaar ging ik mijn horizon verbreden en begon mijn eerste eigen bedrijf, ik ging mysteryshopping organiseren en trainingen geven op het gebied van salesvaardigheden. Maar je eerste bedrijf is niet eenvoudig. Je moet er hard aan werken en je moet klanten blijven chasen. Ik leerde wat het is om verantwoordelijkheid te dragen en wanneer je ergens vol voor moet gaan en wanneer je ook moet durven besluiten te stoppen. Dus, na 2 jaar ondernemen lonkte de wereld van het geld weer en bleef ik hangen bij de klant VSB.

VSB, ook weer een apart bedrijf. Een echte spaarbank, goed georganiseerd, breed in de samenleving verankerd, leuke klanten en vooral ook veel leuke, normale mensen. Hier ging ik me eerst bezighouden met het optimaliseren van de sales om daarna, voor het eerst van mijn leven, een groot programma te gaan aansturen. Het Handsfree programma had tot doel de distributie van VSB van klassiek (kantoren) naar niet klassiek (callcenters etc) te herleiden. Wat een enorme uitdaging om mensen in hun afname en koopgedrag te herleiden van het vertrouwde kantoor naar onbekende en digitale kanalen.Stapje voor stapje kwam ik in control en leerde ik het vak van projectmanagement en het besturen van grote veranderprocessen.

Via een headhunter kwam ik terecht bij de Postbank. Een totaal ander bedrijf dan VSB. Grote focus op processen, duidelijke projectstructuren en vooral focus en visie. Ik kwam midden in de grote kanteling terecht van productsilo organisatie naar klantsegmentatie. Geweldig. Met een klantenbestand als dat van de Postbank mogen meemaken hoe dat werkt. Ik kwam terecht op de afdeling innovatie en ging daar nadenken over mobiele telefonie als kanaal en ja, er ging een groot project niet naar wens en aan mij werd gevraagd het op te ruimen. Mijn eerste interim klus (hoewel ik toen geen idee had van wat dat was). Ik leerde beslissingen nemen onder hoge tijdsdruk en kwam voor het eerst in mijn leven in aan- en ervaring met het executive level. Dat bleken dus ook gewoon mensen te zijn.

Nationale Nederlanden werd de volgende uitdaging, ik ging samen met een fantastisch leuke collega samen een nieuw concept in de markt zetten, seminarmarketing in het intermediaire kanaal. Volgt u het nog? We probeerden cursussen te slijten aan mensen om ze uit te leggen hoe pensioenen nou echt werken. En daardoor deze mensen zelfstandig koopbesluiten laten nemen. Mooi concept. Kwam niet van de grond. Waarom? Ik denk dat de markt er (nog) niet klaar voor was, distributie van seminarmarketing via intermediairs misschien ook wel niet even verstandig was en wellicht was onze marketing ook niet heel clever. Wel veel van opgestoken, eigen marketing gedaan en mogen bedenken.

Eind 2002 was er sprake van het afschaffen van lijfrenteaftrek (de basisruimte) en het beperken van spaarloon. Wat veel mensen zich niet realiseren is dat bedrijven zoals Nationale Nederlanden vele honderduizenden polissen hebben die betaald werden uit de basisruimte en het spaarloon. Dit leek een enorme administratieve ramp te gaan worden. Ik zag dat aankomen en schreef op 3 a-4tjes op waarom dit niet zozeer een commerciele kans was (ok die was er ook) maar dat het vooral een potentiele enorme administratieve chaos zou kunnen opleveren. En zoals het zo vaak gaat in dat soort situaties, je krijgt de klus. Al in de afrondende fase van deze klus werd ik gevraagd om leiding te geven aan het achterstandsreductieprogramma van Nationale Nederlanden. Ruim 1.000 man werden ingezet om de werkvoorraad weg te werken. Ik leerde hier de waarde kennen van leveranciers, van optimale processen om mensen in te huren en vooral wat sturen op productie nu echt is.

Deze klus nog afrondend werd ik de baas van de Flexforce, het mechanisme van Nationale Nederlanden om resources in te huren. Flexforce werd Flex@ING en Flex@ING werd Resource Allocation Management. Aan het einde van mijn carriere bij ING was ik verantwoordelijk voor de inhuur van bijna 10.000 externen bij ING in Nederland, varierend van uitzendkrachten tot IT-specialisten. Hier heb ik geleerd hoe inkoop werkt, hoe leveranciersmanagement werkt, wat de waarde is van relaties, hoe processen kunnen worden geoptimaliseerd in het inzetten van tijdelijke capaciteit, wat is flexwet en hoe werkt dat, wat is een ABU of een NBBU, hoe verhouden kostenstructuren zich tot elkaar en last but not least; hoe zorg je ervoor dat je dit soort massale vormen van inhuur goed administreert, regisseert en in de boeken goed verwerkt.

Nu ben ik eigen baas. De kennis van eerst sales, marketing, innovatie, finance en uiteindelijk inhuur van mensen hebben mij een unieke skillset en ervaringen meegegeven die ik thans commercieel vermarkt in mijn bedrijf Betula. Samen met het team adviseren wij zowel inleners als verleners van tijdelijke arbeid over hoe ze het beter, anders, slimmer, efficienter, goedkoper etc. kunnen doen, echte advisering als een goed zittend maatpak. Als adviseur ben ik betrokken bij een aantal klanten die worstelen met de resourcemanagement vraagstukken van deze tijd. We leveren ook een commodity product voor administratie: op basis van mijn ervaring enerzijds en de IT en proceskennis anderzijds binnen het team zijn we een applicatie aan het ontwikkelen om tijdelijke arbeid beter te kunnen administreren, vanuit de gedachte dat de administratie uitbesteden zo simpel moet zijn als het kopen van een broodje kaas.

Ik geloof in passie, in plezier en performance. Ik ben een aanhanger van elke managementtheorie zolang ik die maar niet helemaal hoef te volgen. Ik jat net zo makkelijk van Eli Goldrath als van Porter als van Peters. Ik combineer graag diverse dingen met elkaar en als het nodig is wil ik ook nog wel eens shockeren. Maar, ik geloof vooral in discussie, het met elkaar praten over zaken maakt het vaak al beter. Ik bezit misschien wat kennis maar elk mens met een goed intellect kan dingen bij elkaar googlen en er iets moois van maken. Het is wat je met die kennis doet en hoe je het combineert waar ik het verschil mee maak.

Tot slot, het belangrijkste, ik woon in Delft, en ben soms te vinden op mijn boerderij in Duitsland, ben getrouwd met een moordwijf en heb een fantastische dochter. Het leven is geweldig. Ik ben een blij mens.